ΕΚΛΟΓΕΣ (1)

Μέσα σε πέντε χρόνια έχουμε βιώσει ήδη τέσσερεις εκλογικές διαδιακασίες. Από τη μία, θα έλεγε κανείς ότι ζούμε μια διαδραστική δημοκρατία, όπου σε σύντομα χρονικά διαστήματα καλούμαστε να συμμετάσχουμε στη λήψη αποφάσεων. Από την άλλη, διαπιστώνοντας ότι όχι μόνο δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα (τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκο επίπεδο), αλλά μας καλούν νασυμμετάσχουμε στο πάρτυ τους χωρίς ουσιαστικό λόγο και με καμία διάθεση. Τί ψηφίζουμε τελικα; Μας ωφελούν οι συνεχείς εκλογικές μάχες; Αξίζει να ψηφίσει κανείς έτσι που έχουν εξελιχθεί τα πράγματα; Ας αναζητήσουμε λοιπόν την κοινή λογική...

Δυστυχώς, στην Ελλάδα ψηφίζουμε με 100% πελατειακή συνείδηση.
 Το πρωτότυπο δεν είναι η πελατειακή συνείδηση, αλλά ότι αποτελεί τον αποκλειστικό παράγοντα για τη ψήφο μας. Σίγουρα και σε άλλες χώρες οι υποσχέσεις εκδούλευσης από πολιτικούς αξιωματούχους συχνάζουν και επηρεάζουν την τελική ψήφο του λαού. Αλλά ο πολίτης βλέπει την ανάπτυξη (σε όποι βαθμό και αν είναι αυτή). Στην Ελλάδα όλα γίνονται όταν...δεν πάει άλλο και πάντα την τελευταία στιγμή. Κι αν το τελευταίο είναι ίδιον της φυλής μας, το πρώτο αποτελεί καθάρα πολιτική ανευθυνότητα. Γίνονται έργα όταν η χρηματοδότηση τηε Ε.Ε. λήγει και αλλιώς θα πρέπει να επιστραφεί, και αφού δεν χρειαζόμαστε και τέλεια κατασκευασμένα ή αξιόπιστα έργα, ας κάνουμε και κάποιοες υπερτιμολογήσεις για να...εισπράξουμε και κάτι!
Άρα τι ψηφίζουμε? Πολιτικές ιδεολογίες? Η τραγική αλήθεια της σύγχρονης εποχής είναι ότι οι ιδεολογίες εξαντλούνται σε μοντέλα οικονομίας και αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής. Όσοι ακολουθούν πιστά ιδεολογίες κινούνται δυστυχώς σε κόσμους ουτοπικούς και οδηγούνται στην απομόνωση. Το κακό είναι ότι ακόμα και οι ιδεολόγοι δεν μπορούν να πείσουν για τις εφαρμογές κάθε ιδεολογίας στην υπάρχουσα παγκόσμια πραγματικότητα. Απαγγέλλουν κουλτουριάρικες φράσεις για να αποδείξουν, ακόμα και στον εαυτό τους, ότι διαφέρουν από τους "άλλους". Κανένα πολιτικό κόμμα ποτέ δεν τολμάει να πει κάτι απόμακρο από τη συνήθη πορεία των πραγμάτων...μόνο κάτι εκρήξεις εκδηλωτισμού παθιασμένης πεποίθησης. Πρέπει, επιτέλους, οι πνευματικοί ταγοί της Ελλάδας να ανέβουν σε ένα βήμα και απαγγείλουν λύσεις εφικτές και μακροπρόθεσμες. Και πνευματικοί ταγοί δεν είναι οι "αριστεροί" και μόνο. Είναι ο κάθε σκεπτόμενος και πραγματικά μορφωμένος άνθρωπος, ο οποίος ανεξάρτητα από πολιτική ιδεολογία, μπορεί να αναγνωρίσει το πρόβλημα και να αναζητήσει την λύση φυσικά μέσα από διαφορετικό πολιτικό πρίσμα. Η κοινή λογική δεν είναι χαρακτηριστικό κανενός πολιτικού μανιφέστο και μπορεί να επικρατήσει και να εφαρμοστεί με κάποιες μεθόδους.
Μήπως ψηφίζουμε πρόσωπα, λοιπόν? "Τον μπατζανάκη της νύφης που είναι καλός άνθρωπος και θα βοηθήσει", "Τον Κ.Λ.Λ.Σ. που μιλάει συχνά με τον αρχηγό και έχει κονε" και άλλες κλασικές ατάκες που ακούγονται συνέχεια και παντού. Ας ψηφίσουμε λοιπόν τον κύριο Τάκη που και μιλάει με τον αρχηγό (μη σου πω ότι πηγαίνουν για ψάρεμα μαζι...) και που θέλει και να βοηθήσει (καλός άνθρωπος...είπαμε). Ο κύριος Τάκης εκλέγεται και αισθανόμαστε (εκτός από θριαμβευτές) και σίγουροι ότι τα προβλήματά μας τελείωσαν. Ο κύριος Τάκης γνωρίζεται με τα καθέκαστα και τα πρωτόκολλα της βουλευτικής (κομματικής) διαγωγής και αποφασίζει να προωθήσει τα αιτήματα των εκλογέων του. Αν τα καταφέρει, τότε είναι ο πιο καλός πολιτικός για την εκλογική του περιφέρεια, αλλά πια καταντά...λαμόγιο για τους πολιτικούς αντιπάλους (μερικοί από τους οποίους τα ίδια έκαναν ως εξουσιάζοντες). Αν δε τα καταφέρει, τότε είναι...άχρηστος! Και μην τολμήσει να ξαναπατήσει στην εκλογική του περιφέρεια. Φυσικά, ο ρόλος του βουλευτή είναι να προωθεί τα αιτήματα των εκλογέων του, αλλά υποτίθεται τα "δίκαια" μόνο αιτήματα, ίσως και τα παραμελημένα, αλλά όχι και τα πλέον παράξενα και "άδικα". Τι να κάνει ο κύριος Τάκης? Ακόμα και ο πιο αθώος και πιο ευκολόπιστος άνθρωπος, καταλαβαίνει ότι τα πλέον παράδοξα και "άδικα" αιτήματα προωθούνται (έστω και αν αυτό ισχύει για τις περισσότερες φορές). Τέλος, αν ο κύριος Τάκης αηδιάσει με αυτά που βλέπει και προσπαθήσει να τα καταγγείλει...έ τότε το τέλος είναι αναμενόμενο...ή γραφικός ή δεν υπάρχουν μάρτυρες και αποδείξεις. Βολικά...
Η απαισιοδοξία της σημερινής πολιτικής εικόνας στην Ελλάδα επηρεάζει πια τους πολίτες που αναρωτιούνται αν αξίζει να ψηφίσουν. Πρόσφατα, από έναν φίλο διάβασα το εξής: "αν η ψήφος άλλαζε κάτι, θα ήταν παράνομη". Σκέφτηκα ότι μέσα από αυτή τη φράση κρύβεται η αλήθεια της σημερινής κατάστασης. Θεωρείται ότι η ψήφος δεν αλλάζει τίποτα. Και δεν αλλάζει γιατί και αυτή που την διεκδικούν την έχουν δεδομένη. Όπου και να γυρίσεις στην Ελλάδα, ακούς ότι "όποιον από τους δυο ψηφίσεις, το ίδιο είναι", "τι να ψηφίσεις τα μικρά κόμματα, αφού δεν έχουν δύναμη να προασπίσουν τους πολίτες", "μη ρίξεις λευκό...πάει υπέρ του νικητή" και άλλα. Και που καταλήγουν συνήθως οι Έλληνες? Ψηφίζουν τους ίδιους και τους ίδιους για να κάνουν και οι δυο τα ίδια με διαφορετικό μόνο τρόπο. Και ύστερα παραπονιούνται οι Έλληνες γιατί δεν έχει γίνει αυτό ή γιατί το κάνουν έτσι και όχι αλλιώς, ενώ είναι οι ίδιοι που τους (πολιτικούς - βουλευτές) έδωσαν τη δυνατότητα να...μην κάνουν τίποτα. Πρέπει επιτέλους να σκεφτούμε ότι οι ίδιοι και οι ίδιοι δε θα αλλάξουν τίποτα. Θέλουν έναν λαό χειραγωγημένο και εξαρτημένο από κόμματα και κομματόσκυλα για να εξυπηρετούνται οι ίδιοι πρώτα και μετά τα απομεινάρια στους πιστούς οπαδούς "τη λαϊκή βάση", "τον ηγέτη λαό". Αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι θα μας σώσουν. Τα μικρά κόμματα έχουν πέσει στον ληθαργο της ανυπαρξίας. Είναι "ζωντανά" με νεκρή ψυχή. Έχουν αποδεχθεί ότι η εξουσία δεν πρόκειται ποτέ να τα πλησιάσει και επομένως μπορούν εκ του ασφαλούς να γίνονται αρεστά στους πολίτες. Δεν έπρεπε να είναι έτσι. Παράδειγμα αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου κάποια στιγμή που ο κόσμος είδε έναν νεαρό άνθρωπο να αναλαμβάνει την ηγεσία του κόμματος (ΣΥΝ) χαμογέλασε και σκέφτηκε ότι πρέπει να δοθεί σε έναν τέτοιο άνθρωπο η εξουσία να δούμε πως θα τα καταφέρει. Όμως όταν κλήθηκε ο νεαρός αυτός άνθρωπος να σχηματίσει ή έστω να συλλαβήσει κυβερνητικό πρόγραμμα, επέλεξε να ενταχθεί και αυτός στον λήθαργο. Η αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι τυχαία, αλλά και χαρακτηριστική των δυνατοτήτων των μικρών κομμάτων να αντιλέξουν με ουσιαστικές προτάσεις στις εκάστοτε κυβερνήσεις. Μια δυναμική στροφή του κόσμου σε μη κυβερνητικές πολιτικές παρατάξεις θα μπορούσε να ταρακουνήσει τα τσιμεντοποιημένα μυαλά που ασκούν εξουσία...θα σήμαινε ότι δεν πρέπει ΠΟΤΕ να θεωρήσουν την ψήφο μας δεδομένη.