Αυτές τις ημέρες εξελίσσεται στην Ελλάδα μια απόπειρα εξέγερσης κυρίως των εφήβων, αλλά και μέρος του πληθυσμού. Αφορμή (πιστεύω...) ήταν η δολοφονία του Αλέξανδρου...αιτία; Η γενικότερη κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά και τα συνεχή σκάνδαλα στην πολιτική elite της χώρας μας, ήτοι τους βουλευτές και υπουργούς.
Οι εντυπωσιακές αντιφάσεις της καθημερινής ζωής έχουν δημιουργήσει δύο πόλους, οι οποίοι, όπως και στην φυσική επιστήμη, δεν συγκλίνουν. Ο πρώτος πόλος
(ο "νότιος") αποτελείται από αυτούς που έχουν την εξουσία, από όπου και αν πηγάζει αυτή, να προσπορίζονται ωφέλη κάθε είδους που να τους επιτρέπουν να ζουν άνετα και να εξασφαλίζουν την μεγαλύτερη μερίδα των "καρπών" του κράτους. Σε αυτόν τον πόλο δεν ανήκουν μόνοι οι πολιτικοί, αλλά και όσοι, γύρω από τους οποίους κινούνται αυτοί (επιχειρηματίες, μεγαλοεργολάβοι, επαγγελματίες λαμόγια κ.α.). Στον αντίθετο πόλο (τον "βόρειο") βρίσκονται όλοι οι άλλοι. Απλά. Φυσικά, μεγάλος μέρος των άλλων επιδιώκουν το "ταξίδι" τους στον άλλο πόλο. Θέτουν στόχο τη ζωή τους την μετοίκηση στον άλλο πόλο πιστεύοντας (και όχι άδικα) ότι αυτός είναι ο μόνος σκοπός της ύπαρξής του. Δεν χρειάζεται να πω ότι από τον "νότιο" πόλο κανείς δεν θέλει να κάνει το αντίστροφο ταξίδι. Κι αν η ζωή τα φέρει έτσι και τους βρει στον "Βόρειο" τότε...αυτοκτονούν.
Μεταξύ αυτών των πόλων βρίσκονται ΟΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ του σήμερα! Αυτή η κάστα ανθρώπων που βρίσκονται μεταξύ των απλών εργατών και της εξουσίας και του κεφαλαίου. Σε ποιά μεριά όμως της "γεωγραφίας" μας ανήκουν αυτοί, πραγματικά, δεν ξέρω. Τους φαντάζομαι σε ένα σκίτσο να είναι αυτοί που με το ένα χέρι να τραβάνε τον "νότιο" πόλο και με το άλλο χέρι να τραβάνε τον βόρειο πόλο για να τους φέρουν και τους δύο μπροστά τους. Επειδή όμως ξέρουν ότι δεν πρόκειται να τους φέρουν και τους δυο μπροστά τους, μετακινούνται σαν νομάδες πότε στον έναν και πότε στον άλλο πόλο. Για να τους ανέχονται και στις δυο πλευρές του "κόσμου", πότε φοράνε τα κομψά κουστούμια και τις γραβάτες και πότε κυκλοφορούν με ανοιχτό πουκάμισο και λερωμένο νύχι. Πότε φωτογραφίζονται με σαμπάνια στο χέρι και πότε πάνω σε τρακτέρ ή στην πρώτη γραμμή μιας διαδήλωσης. Εύλογο το ερώτημα, λοιπόν...Τι είναι συνδικαλισμός και ποια η θέση του σήμερα;
Τα συνδικάτα δημιουργήθηκαν για να ενώσουν τις φωνές των εργατών εναντίον της πλουτοκρατίας και των αντιπροσώπων της (αφεντικά), για να εξασφαλίσουν δυναμικά και συλλογικά τα αυτονόητα δικαιώματα των εργαζομένων. Την εποχή που εμφανίστηκε σαν κίνημα ο συνδικαλισμός (προφανώς σαν ιδέα και σαν πρακτική προϋπήρχε) ο "εχθρός" ήταν ο εργοδότης. Αυτός μάλιστα που είχε και βούρδουλα και μαστίγιο και έφτυνε τους εργάτες του, τους ξυλοκοπούσε και τους έδινε ίσα ίσα μια δόση φαγητού ικανή να τους συντηρεί για να δουλεύουν μόνο. Εκδηλώθηκε δε με συλλογικές συγκεντρώσεις, λευκές απεργίες, μαζικές απολύσεις, θυσίες ανθρώπων για να φθάσουμε στο σήμερα και να λέμε "δικαιώματα του εργαζομένου". Δεν το παρουσιάζω μελοδραματικά, αλλά πραγματικά θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του ανθρώπου την εξασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δικαιώματα που ούτε και στην Αρχαία Ελλάδα (ακόμα και στους κλασικούς χρόνους της ύψιστης δημοκρατίας) υπήρχαν. Αφού εξασφαλίστηκαν τα βασικά εργασιακά δικαιώματα, είπαν στη μνήμη αυτών που θυσιάστηκαν να δημιουργήσουν μια νέα κάστα ανθρώπων, τους εργατοπατέρες.
Στην Ελλάδα, η κάστα αυτή άνθησε κατά τη μεταπολίτευση και επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου. Δημιουργήθηκε από την "θρυλική" Γενιά του Πολυτεχνείου. Άνθρωποι στερημένοι των πολιτικών τους δικαιωμάτων κατά τις δύσκολες περιόδους της δικτατορίας, του εμφυλίου, της πολιτικής δίωξης. Άνθρωποι με ιδέες και προοδευτικές πολιτικές απόψεις που κατάφεραν με την πορεία τους και τις πράξεις τους να ανατρέψουν ένα σκοτεινό και βάρβαρο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό στην Ελλάδα. Κι όμως, κατάφεραν στην νέα γενιά που αυτοί ανέθρεψαν να μην κληροδοτήσουν όσα διακήρυξαν. Κατάφεραν να εξασφαλίσουν θέσεις, που οι ίδιοι δημιούργησαν, προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε κρατικό χρήμα και σε κρατικά αξιώματα. Κατάφεραν να δημιουργήσουν συνδικάτα, προτεκτοράτα των πολιτικών κομμάτων, και μέσα σε αυτά να δουλεύουν οι συγγενείς τους. Κατάφεραν να εξεφτελίσουν κάθε έννοια της απεργίας, της εργασιακής διαμαρτυρίας και της αντίστασης σε φαινόμενα δουλείας που ακόμα υπάρχουν στον εργασιακό χώρο. Κατάφεραν να ναρκώσουν τους εργαζόμενους με το ναρκωτικό της αυταπάτης ότι δήθεν αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες και αμοιβές, ενώ στην ουσία συμμετέχουν στην ανάδειξη ανθρώπων ως εργατοπατέρων και στην εξέλιξή τους σε μεγαλοστελέχη κομμάτων. Τα παραδείγματα είναι πολλά και υφίστανται είκοσι χρόνια τουλάχιστον.
Οι αγώνες των εργατών στην Ελλάδα έχουν φέρει κάποια θετικά αποτελέσματα, αλλά όχι αυτά που θα μπορούσαν τελικα. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις ακολουθούν πιστά τις ευρωπαϊκές διαταγές και το μόνο που εξασφαλίζουν είναι το δικό τους μερίδιο και εκείνο που θα δώσουν σε αυτούς που πρέπει να σωπαίνουν. Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο που πρόεδροι των συνδικάτων γίνονται βουλευτές και υπουργοί. Για να μην τα ισοπεδώνω όλα, καποιοι από αυτούς "παραπλανήθηκαν" πιστεύοντας ότι αναδεικνυόμενοι σε κυβερνητικό αξίωμα θα προωθήσουν τα αιτήματα των εργατών. Άλλοι όμως με συγκεκριμένη στρατηγική εξαπάτησαν τους συναδέλφους τους και τώρα ούτε που εμφανίζονται ούτε μπορούν να τους κοιτάξουν στα μάτια.
Η κοινή λογική λέει ότι τα συνδικάτα υπάρχουν για να μάχονται ενάντια σε αυτούς που πλουτίζουν σε βάρος των εργατών, που εκμεταλλεύονται την ανεργία για να έχουν δούλους να δουλεύουν πολλές ώρες με μικρή αμοιβή, που εκμεταλλεύονται τα όνειρα μορφωμένων παιδιών, που εκμεταλλεύονται τα ταλέντα προικισμένων ανθρώπων για να αποκομίσουν τα μέγιστα, που απολύουν ανθρώπους επειδή η απληστία τους δε χωρά συναισθηματισμούς, που αναγκάζουν εργαζόμενους να παραιτηθούν κάνοντας τη ζωή τους πιο δύσκολη προκειμένου να μην πληρώνουν αποζημιώσεις, που κόβουν τις άδειες των εργαζομένων γιατί δήθεν ο "πελάτης" δεν είναι ικανοποιημένος.
Η κοινή λογική λέει ότι οι αρχηγοί των συνδικάτων είναι ανεξάρτητοι άνθρωποι, με κλειστά τα αυτιά τους στις Σειρήνες του βολέματος, με όπλο τους συναδέλφους τους απέναντι στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη των σημερινών πολιτικών κομμάτων. Είναι επίσης άνθρωποι που δεν κατεβάζουν τους εργαζομένους στον "δρόμο" επειδή στη θητεία τους πρέπει να προσθέσουν σαν επίτευγμα άλλη μια απεργιακή κινητοποίηση. Είναι άνθρωποι που εκλέγονται βάση της δυναμικής τους και της θέλησης τους να αντιταχθούν στο ισχύον σύστημα και όχι να γίνουν ένα με αυτό. Είναι άνθρωποι που όταν εισηγούνται απεργία γνωρίζουν πως οι συνάδελφοί τους θα χάσουν το μεροκάματό τους για να στηρίξουν την απεργία. Σχετικά μάλιστα για το τελευταίο, παραπέμπω σε απεργιακές κινητοποιήσεις σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, όπου όταν γίνεται απεργία σείεται όλο το πολιτικό σύστημα και δεν σημαίνει απλά άλλη μια μέρα με κλειστούς τους δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας, με αγανακτησμένους πολίτες, οι οποίοι στο τέλος στρέφονται και κατά των απεργών ακόμα και αν ξέρουν ότι έχουν δίκιο.
Η κοινή λογική όμως δεν επικρατεί στην Ελλάδα. Ο θάνατος ενός παιδιού έγινε η αφορμή ώστε η βρώμα που έχει εισέλθει στο έδαφος αυτής της χώρας να βγει προς τα έξω. Η κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ πιστεύω ότι είναι ίσως η τελευταία προειδοποίηση στους εργατοπατέρες να σταματήσουν την προβοκάτσια και να ασχοληθούν πραγματικά γι αυτούς που θα έπρεπε να μάχονται. Έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων και όλων των πολιτών, οι οποίοι πια καταλαβαίνουν ότι οι εργατικοί αγώνες δεν δίδονται με προσχηματικές διαδηλώσεις και μια μέρα κοπάνας από τη δουλειά. Η πραγματική οργή των εργαζομένων δεν εκφράζεται με τέτοιες μεθόδους και δεν χρειάζεται και κάτι τέτοια λαμόγια για να εκδηλωθεί. Μπορείτε να αποχωρήσετε οικειοθελώς και θα σας παράσχουν αμνηστία.
Οι εντυπωσιακές αντιφάσεις της καθημερινής ζωής έχουν δημιουργήσει δύο πόλους, οι οποίοι, όπως και στην φυσική επιστήμη, δεν συγκλίνουν. Ο πρώτος πόλος
(ο "νότιος") αποτελείται από αυτούς που έχουν την εξουσία, από όπου και αν πηγάζει αυτή, να προσπορίζονται ωφέλη κάθε είδους που να τους επιτρέπουν να ζουν άνετα και να εξασφαλίζουν την μεγαλύτερη μερίδα των "καρπών" του κράτους. Σε αυτόν τον πόλο δεν ανήκουν μόνοι οι πολιτικοί, αλλά και όσοι, γύρω από τους οποίους κινούνται αυτοί (επιχειρηματίες, μεγαλοεργολάβοι, επαγγελματίες λαμόγια κ.α.). Στον αντίθετο πόλο (τον "βόρειο") βρίσκονται όλοι οι άλλοι. Απλά. Φυσικά, μεγάλος μέρος των άλλων επιδιώκουν το "ταξίδι" τους στον άλλο πόλο. Θέτουν στόχο τη ζωή τους την μετοίκηση στον άλλο πόλο πιστεύοντας (και όχι άδικα) ότι αυτός είναι ο μόνος σκοπός της ύπαρξής του. Δεν χρειάζεται να πω ότι από τον "νότιο" πόλο κανείς δεν θέλει να κάνει το αντίστροφο ταξίδι. Κι αν η ζωή τα φέρει έτσι και τους βρει στον "Βόρειο" τότε...αυτοκτονούν.
Μεταξύ αυτών των πόλων βρίσκονται ΟΙ ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ του σήμερα! Αυτή η κάστα ανθρώπων που βρίσκονται μεταξύ των απλών εργατών και της εξουσίας και του κεφαλαίου. Σε ποιά μεριά όμως της "γεωγραφίας" μας ανήκουν αυτοί, πραγματικά, δεν ξέρω. Τους φαντάζομαι σε ένα σκίτσο να είναι αυτοί που με το ένα χέρι να τραβάνε τον "νότιο" πόλο και με το άλλο χέρι να τραβάνε τον βόρειο πόλο για να τους φέρουν και τους δύο μπροστά τους. Επειδή όμως ξέρουν ότι δεν πρόκειται να τους φέρουν και τους δυο μπροστά τους, μετακινούνται σαν νομάδες πότε στον έναν και πότε στον άλλο πόλο. Για να τους ανέχονται και στις δυο πλευρές του "κόσμου", πότε φοράνε τα κομψά κουστούμια και τις γραβάτες και πότε κυκλοφορούν με ανοιχτό πουκάμισο και λερωμένο νύχι. Πότε φωτογραφίζονται με σαμπάνια στο χέρι και πότε πάνω σε τρακτέρ ή στην πρώτη γραμμή μιας διαδήλωσης. Εύλογο το ερώτημα, λοιπόν...Τι είναι συνδικαλισμός και ποια η θέση του σήμερα;
Τα συνδικάτα δημιουργήθηκαν για να ενώσουν τις φωνές των εργατών εναντίον της πλουτοκρατίας και των αντιπροσώπων της (αφεντικά), για να εξασφαλίσουν δυναμικά και συλλογικά τα αυτονόητα δικαιώματα των εργαζομένων. Την εποχή που εμφανίστηκε σαν κίνημα ο συνδικαλισμός (προφανώς σαν ιδέα και σαν πρακτική προϋπήρχε) ο "εχθρός" ήταν ο εργοδότης. Αυτός μάλιστα που είχε και βούρδουλα και μαστίγιο και έφτυνε τους εργάτες του, τους ξυλοκοπούσε και τους έδινε ίσα ίσα μια δόση φαγητού ικανή να τους συντηρεί για να δουλεύουν μόνο. Εκδηλώθηκε δε με συλλογικές συγκεντρώσεις, λευκές απεργίες, μαζικές απολύσεις, θυσίες ανθρώπων για να φθάσουμε στο σήμερα και να λέμε "δικαιώματα του εργαζομένου". Δεν το παρουσιάζω μελοδραματικά, αλλά πραγματικά θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα του ανθρώπου την εξασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δικαιώματα που ούτε και στην Αρχαία Ελλάδα (ακόμα και στους κλασικούς χρόνους της ύψιστης δημοκρατίας) υπήρχαν. Αφού εξασφαλίστηκαν τα βασικά εργασιακά δικαιώματα, είπαν στη μνήμη αυτών που θυσιάστηκαν να δημιουργήσουν μια νέα κάστα ανθρώπων, τους εργατοπατέρες.
Στην Ελλάδα, η κάστα αυτή άνθησε κατά τη μεταπολίτευση και επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου. Δημιουργήθηκε από την "θρυλική" Γενιά του Πολυτεχνείου. Άνθρωποι στερημένοι των πολιτικών τους δικαιωμάτων κατά τις δύσκολες περιόδους της δικτατορίας, του εμφυλίου, της πολιτικής δίωξης. Άνθρωποι με ιδέες και προοδευτικές πολιτικές απόψεις που κατάφεραν με την πορεία τους και τις πράξεις τους να ανατρέψουν ένα σκοτεινό και βάρβαρο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό στην Ελλάδα. Κι όμως, κατάφεραν στην νέα γενιά που αυτοί ανέθρεψαν να μην κληροδοτήσουν όσα διακήρυξαν. Κατάφεραν να εξασφαλίσουν θέσεις, που οι ίδιοι δημιούργησαν, προκειμένου να έχουν πρόσβαση σε κρατικό χρήμα και σε κρατικά αξιώματα. Κατάφεραν να δημιουργήσουν συνδικάτα, προτεκτοράτα των πολιτικών κομμάτων, και μέσα σε αυτά να δουλεύουν οι συγγενείς τους. Κατάφεραν να εξεφτελίσουν κάθε έννοια της απεργίας, της εργασιακής διαμαρτυρίας και της αντίστασης σε φαινόμενα δουλείας που ακόμα υπάρχουν στον εργασιακό χώρο. Κατάφεραν να ναρκώσουν τους εργαζόμενους με το ναρκωτικό της αυταπάτης ότι δήθεν αγωνίζονται για καλύτερες συνθήκες και αμοιβές, ενώ στην ουσία συμμετέχουν στην ανάδειξη ανθρώπων ως εργατοπατέρων και στην εξέλιξή τους σε μεγαλοστελέχη κομμάτων. Τα παραδείγματα είναι πολλά και υφίστανται είκοσι χρόνια τουλάχιστον.
Οι αγώνες των εργατών στην Ελλάδα έχουν φέρει κάποια θετικά αποτελέσματα, αλλά όχι αυτά που θα μπορούσαν τελικα. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις ακολουθούν πιστά τις ευρωπαϊκές διαταγές και το μόνο που εξασφαλίζουν είναι το δικό τους μερίδιο και εκείνο που θα δώσουν σε αυτούς που πρέπει να σωπαίνουν. Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο που πρόεδροι των συνδικάτων γίνονται βουλευτές και υπουργοί. Για να μην τα ισοπεδώνω όλα, καποιοι από αυτούς "παραπλανήθηκαν" πιστεύοντας ότι αναδεικνυόμενοι σε κυβερνητικό αξίωμα θα προωθήσουν τα αιτήματα των εργατών. Άλλοι όμως με συγκεκριμένη στρατηγική εξαπάτησαν τους συναδέλφους τους και τώρα ούτε που εμφανίζονται ούτε μπορούν να τους κοιτάξουν στα μάτια.
Η κοινή λογική λέει ότι τα συνδικάτα υπάρχουν για να μάχονται ενάντια σε αυτούς που πλουτίζουν σε βάρος των εργατών, που εκμεταλλεύονται την ανεργία για να έχουν δούλους να δουλεύουν πολλές ώρες με μικρή αμοιβή, που εκμεταλλεύονται τα όνειρα μορφωμένων παιδιών, που εκμεταλλεύονται τα ταλέντα προικισμένων ανθρώπων για να αποκομίσουν τα μέγιστα, που απολύουν ανθρώπους επειδή η απληστία τους δε χωρά συναισθηματισμούς, που αναγκάζουν εργαζόμενους να παραιτηθούν κάνοντας τη ζωή τους πιο δύσκολη προκειμένου να μην πληρώνουν αποζημιώσεις, που κόβουν τις άδειες των εργαζομένων γιατί δήθεν ο "πελάτης" δεν είναι ικανοποιημένος.
Η κοινή λογική λέει ότι οι αρχηγοί των συνδικάτων είναι ανεξάρτητοι άνθρωποι, με κλειστά τα αυτιά τους στις Σειρήνες του βολέματος, με όπλο τους συναδέλφους τους απέναντι στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη των σημερινών πολιτικών κομμάτων. Είναι επίσης άνθρωποι που δεν κατεβάζουν τους εργαζομένους στον "δρόμο" επειδή στη θητεία τους πρέπει να προσθέσουν σαν επίτευγμα άλλη μια απεργιακή κινητοποίηση. Είναι άνθρωποι που εκλέγονται βάση της δυναμικής τους και της θέλησης τους να αντιταχθούν στο ισχύον σύστημα και όχι να γίνουν ένα με αυτό. Είναι άνθρωποι που όταν εισηγούνται απεργία γνωρίζουν πως οι συνάδελφοί τους θα χάσουν το μεροκάματό τους για να στηρίξουν την απεργία. Σχετικά μάλιστα για το τελευταίο, παραπέμπω σε απεργιακές κινητοποιήσεις σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, όπου όταν γίνεται απεργία σείεται όλο το πολιτικό σύστημα και δεν σημαίνει απλά άλλη μια μέρα με κλειστούς τους δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας, με αγανακτησμένους πολίτες, οι οποίοι στο τέλος στρέφονται και κατά των απεργών ακόμα και αν ξέρουν ότι έχουν δίκιο.
Η κοινή λογική όμως δεν επικρατεί στην Ελλάδα. Ο θάνατος ενός παιδιού έγινε η αφορμή ώστε η βρώμα που έχει εισέλθει στο έδαφος αυτής της χώρας να βγει προς τα έξω. Η κατάληψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ πιστεύω ότι είναι ίσως η τελευταία προειδοποίηση στους εργατοπατέρες να σταματήσουν την προβοκάτσια και να ασχοληθούν πραγματικά γι αυτούς που θα έπρεπε να μάχονται. Έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων και όλων των πολιτών, οι οποίοι πια καταλαβαίνουν ότι οι εργατικοί αγώνες δεν δίδονται με προσχηματικές διαδηλώσεις και μια μέρα κοπάνας από τη δουλειά. Η πραγματική οργή των εργαζομένων δεν εκφράζεται με τέτοιες μεθόδους και δεν χρειάζεται και κάτι τέτοια λαμόγια για να εκδηλωθεί. Μπορείτε να αποχωρήσετε οικειοθελώς και θα σας παράσχουν αμνηστία.
No comments:
Post a Comment